Mijn Driewielfiets en mijn verhaal

Begin en hoe verder!

In mei 2009 heb ik een herseninfarct gekregen.
Na 4 weken in het UMCG te hebben gelegen ben ik in revalidatie Beatrixoord gekomen.
Daar ben ik 3 maanden intern geweest.
Ik had Wallenberg (ik kon niet slikken in mijn slokpijp), rechts verminderd kracht, mijn evenwicht geheel verstoord. En nog veel andere kleine niet meer werkende functies.
Mijn verblijf in Beatrixoord was zeker niet onprettig, doordat mede patiënten en de verpleging goed begrepen wat ik had, dat maakte het plezierig voor mij, ik werd begrepen.
Mijn doel en natuurlijk van de anderen was om mezelf te verbeteren na wat mij overkomen was.

Tijdens mijn verblijf weer leren eten, lopen en mezelf alleen te kunnen redden.
Wat ik wel een nadeel vond dat er te veel gepusht werd op de dingen die je niet kom ipvte trainen wat je nog wel kon.
In Beatrixoord ben ook in contact gekomen met de easyrider driewiel fiets, eerst op de ligfiets geprobeerd te fietsen, dat ging niet goed met mijn rechter arm, ik had geen gevoel en kracht in mijn rechter hand om goed het handvat vast te kunnen houden.
Daarom de easyrider geprobeerd, met het stuur voor je, dat ging goed, want ik voel en hou vast met mijn ogen, op deze fiets kon ik dat zien tijdens het vooruit kijken.
Het fietsen ging direct goed, wat was ik trots op mezelf.

Half september ben ik thuis gekomen, direct ook een easyrider aangevraagd bij de gemeente samen met de ergotherapeut, zij heeft mij 2 jaar lang erg goed begeleid.
Ik woonde alleen thuis, dat was wel eens frustrerend maar ook leerzaam, ik moest het zelf doen ik kon niemand anders vragen om het te doen.

Per 1 maart 2012 ben ik in Norg gaan wonen.
Nieuwe omgeving en mensen, daar ben ik ook steeds meer gaan fietsen.
Door het fietsen is mijn uithouding vermogen enorm verbeterd, maar ook mijn doorzetting vermogen is daarmee gegroeid.
Het was niet meer dat ik zei, sorry maar dat kan ik niet, nee ik ging het eerst proberen.
In de drie jaar dat ik nu in Norg woon ben ik erg veel vooruit gegaan, lichamelijk maar zeker ook geestelijk.

Ik fiets nu niet meer alleen, maar ook doe ik aan hardlopen, dat heeft ongeveer 5 jaar geduurd dat ik dat opeens weer kon.
In eerste instantie kon ik kleine stukken wandelen, dat werd steeds meer en over een langere afstand.
Hardlopen wilde niet, mijn rechterbeen wilde niet mee werken.
Opeens wilde dat weer, maar dat was niet het enige dat mij weer lukte, ik kon weer schrijven met rechts.
De schrijfbeweging wilde wel, maar ik kon niet tegelijk schrijven en mijn arm bewegen, dat lukt me nu wel.
Dat was gelijk dat ik ook weer kon hardlopen, dat mijn rechterbeen opeens nu wel wilde mee werken.

Zullen er nog meer verbeteringen/veranderingen komen ik zou het niet weten.
Wil zeker op het peil blijven waar ik nu ben, alles wat beter gaat is meegenomen.
Ik merk dat ik ouder wordt, het gaat niet meer zoals 20 jaar terg, maar door te blijven bewegen en ook voldoende rust te nemen wanneer dat nodig is, hoop ik toch zeker dat het nog heel lang goed gaat en misschien nog wel met verbeteringen.

Sinds mijn infarct ben ik wel anders aan kijken naar heel veel dingen.
Ik neem de dingen zoals ze zijn, en ben niet bang voor de toekomst.
Ik kijk ook alleen maar vooruit, achterom kijken en verlangen naar de tijd voor mijn infarct heeft weinig zin.
Ik noem het wel eens mijn nieuwe geboorte datum, op dat moment is mijn leven totaal aders geworden.
Ik heb dat altijd geaccepteerd, waarom weet ik eigenlijk niet, net als ik wist dat er geen wegmeer terug was.
Hierdoor ben ik wel verandert, vind heel veel dingen wel best, waar zou je je druk om moeten maken, opeens kan je leven heel anders zijn dat je verwacht dat het zou moeten zijn.
Positief en met vertrouwen kijk en ga ik naar de toekomst.
Er zijn veel dingen die ik niet meer kan, meer er is ook erg veel wat ik wel kan.

Ik zet me nu in voor anderen, door ambassadeur van de Raisinhope Foundation Nederland (www.raisinhope.nl) te zijn.
Door te fietsen en het promoten van fietsen wil ik andere NAH getroffenen te helpen om weer te kunnen fietsen zodat zij ook kunnen bewegen en hopelijk dat er daardoor enige verbetering voor hun komt.
Fietsen is meer dan alleen maar bewegen, ook de sociale aspecten van het samen kunnen fietsen, maar ook de mogelijkheid tot eigen vervoer, de vrijheid die je dat geeft om zelf te bepalen waar en wanneer je ergens heen wil, zonder dat je anderen steeds om hulp moet vragen.
In juni 2014 heb ik 1000km gefietst om aandacht te vragen voor Raisinhope en geld binnen te halen om nieuwe fietsen te kunnen aanschaffen.
Door deze op verschillende plekken te plaatsen wil Raisinhope een netwerk van te gebruiken fietsen voor NAH getroffenen te creëren.

Doordat het fietsen mij ook vergebracht heeft, wil ik graag anderen helpen om ook ver te kunnen komen.
Ben ik op het eind van mijn verbeteringen/herstel ik zou niet weten waar het eind ligt.
De komende tijd zal er steeds meer mogelijk zijn tot herstel na een infarct of beroerte, hopelijk kunnen we het in de toekomst zelfs voorkomen.
Voorkomen gaat bij mij niet meer, maar proberen om me zelf zoveel als nog kan om te verbeteren pak ik met twee handen aan.
Ik ben bereid om alles te proberen om nog verder te kunnen komen.
Zelf ben ik ook erg benieuwd naar mijn nieuwe ik, alleen wanneer het eind van herstel bereikt is weet ik niet.
Als ik dat eind ooit bereik, zolang ik leef hoop ik op verbetering, hoe klein en onbenullig dit ook mag lijken, elke verbetering is er weer een.

Mvgr Diederik Wierenga


Mijn Driewielfiets

1000 km fietsen voor RHF!

Diederik Wierenga gaat duizend kilometer fietsen in de maand juni en wil daarmee zoveel mogelijk geld ophalen voor de Raisin Hope Foundation Nederland. Je kunt hem nu al steunen!
De in Norg wonende Diederik Wierenga liep hersenletsel op na een herseninfarct. De fiets is voor hem een enorme verademing. ,,Dankzij mijn driewielerfiets kan ik weer fietsen en heb ik mijn vrijheid terug. Hierdoor ben ik lichamelijk enorm opgeknapt'', vertelt hij. Wierenga weet wat fietsen voor mensen met hersenletsel kan betekenen en draagt het werk van de Raisin Hope Foundation Nederland (RHF) een warm hart toe. ,,Met mijn sponsorfietstocht voor de Raisin Hope Foundation wil ik het ook voor anderen mogelijk maken om te kunnen gaan fietsen, waardoor ook zij kunnen opknappen.''
DUOFIETS
De duofiets, die de RHF met haar Cycling Event wist te realiseren voor mensen met hersenletsel, was de directe aanleiding voor Diederik om een eigen sponsoractie te starten. ,,Op een duofiets kunnen mensen samen met familie en vrienden door de natuur fietsen. De natuur maakt en houdt je gezond. Ik weet niet of dit echt bewezen is, maar wat ik ervan heb gemerkt is het zeker zo! Ik wil met mijn sponsoractie dan ook zoveel mogelijk geld bijeen halen, zodat mensen die nu niet meer kunnen fietsen, dit met de fietsen van de Raisin Hope Foundation toch weer kunnen gaan doen.''



MEEFIETSEN
In de maand juni van dit jaar moet het gebeuren. Dan wil Diederik zijn prestatie neerzetten. ,,Ik wil in die maand duizend kilometer fietsen voor de Raisin Hope Foundation en zal ondermeer meedoen aan de fiets-4-daagse van Norg'', vertelt de noordeling, die door het dragen van de RHF-wielerkleding al een ware ambassadeur is. Diederik hoopt dat velen hem willen sponsoren, zodat er zo snel mogelijk meer aangepaste fietsen voor mensen met hersenletsel beschikbaar komen. Hem sponsoren kan via zijn speciale actiepagina van de RHF bij Stichting Geef Gratis. ,,Maar mensen mogen ook met mij meefietsen en een eigen actie opzetten.''
DROOM
Diederik toert al drie jaar lang regelmatig op zijn 'Easy Rider'. ,,Dankzij de trapondersteuning is fietsen nu goed te doen voor mij. Zonder zouden het maar hele korte ritjes worden. Nu bijna vier jaar na mijn herseninfarct merk ik wel dat het lichamelijk veel beter gaat. Veel dingen die toen nog niet echt wilden lukken nu wel. Ook het gevoel en kracht in mijn rechterhand is verbeterd. Zoveel zelfs dat ik nu droom om op een Easy Rider Sport te kunnen fietsen. Wel met trapondersteuning. Ik ben bang dat dat altijd wel zo blijven, maar als dat niet zou hoeven zou het helemaal perfect zijn. Misschien dat ooit deze droom zal uitkomen.''
SPECIAAL
Natuurlijk krijgt Diederik wel eens opmerkingen over zijn fiets, maar dat vind hij maar vreemd. ,,Kijk, een speciale fiets! Dat is wat ik vaak hoor. Zelf vind ik er niets speciaal aan. Mijn fiets heeft alleen drie wielen in plaats van twee. Wat wel speciaal is aan mijn fiets is dat ik weer kan fietsen. Deze fiets geeft mij vrijheid en de mogelijkheid om zelf ergens naar toe te gaan. Waar en wanneer ik maar wil zonder anderen te hoeven vragen om mij te brengen!''
NIET ZIELIG
De Drent zou dan ook wensen dat mensen eerst eens nadenken voordat zij iets in een hokje duwen. ,,Ik denk dat niemand heeft gevraagd om op een driewielfiets te moeten fietsen. Bedenk eerst eens goed waarom iemand een driewielfiets heeft. Wij kunnen door zo'n fiets meedoen en hoeven niet thuis te blijven. Iedereen die niet meer op een tweewieler kan rijden zou eens aan een driewieler moeten denken. Het is niet iets waar je je voor moet schamen. Je moet juist het plezier erin zien! Mensen die denken dat je niet goed bij je hoofd bent als op zo'n fiets rijdt moeten eens bij zichzelf te raden gaan. En zielig ben ik zeker niet. Je bent pas zielig als je deze mogelijkheid niet benut om je vrij te voelen!''





SPONSOREN
Mensen die Diederik willen sponsoren voor zijn duizend kilometertocht kunnen dit doen via zijn speciale actiepagina van de RHF bij de Stichting Geef Gratis. Klik op onderstaande afbeelding om Diederik direct te steunen:

Wie meer over Diederik wil lezen kan kijken op zijn website www.driewielerzitfiets.nl.

Het vehaal

De grote dag is aangebroken, vandaag verhuis ik naar Norg.
De verhuizers zijn bijna klaar met alles inpakken en in de verhuis wagen te zetten, nu alleen mijn fiets nog.
Voorzichtig met mijn fiets roep ik, ben erg blij, en trots op mijn fiets.
Nadat alles ingeladen was vertrokken we naar Norg.
Aangekomen bij mij nieuwe huis, brachten de verhuizers alles naar binnen.
De easyrider kwam er als eerste uit, en deze werd voorzichtig aan de kant gezet.
Nadat de verhuizers weg waren, nog een aantal dozen leeggemaakt, en heb de radio en televisie aangesloten.
De computer op zijn plaats, en aangesloten.
Het is bijna etenstijd, en ik heb geen zin om nu te gaan koken, dus wat bij de chinees gehaald.
Na het eten, verder met uitpakken van de dozen, mijn spullen en kleding op de juiste plaats neer gelegd.
Ik was bekaf geworden van de verhuizing, ben vroeg gaan slapen, maar voor het slapen de fiets aan de lader gezet, de accu's moesten vol zijn voor morgen.

's Morgens werd ik wakker, eerst lekker gedoucht, aankleden, ontbijten.
De accu's waren helemaal geladen, eerst maar eens de omgeving verkennen op de fiets.
Waar de winkels waren, hoe het dorp er uitzag.
Norg ligt midden in de bossen, daar zijn ook mooie fiets paden te vinden.
Zo aan het fietsen op de fiets, legde ik een boel kilometers af, op een gegeven moment zag ik dat de accu's bijna leeg waren, dus eerst gauw maar naar huis.
Thuis aangekomen direct de lader weer aangesloten, zo leeg waren ze, had ook bijna 40 km gefietst.

Eerst een brood gegeten, de laatste dozen uitgepakt, huis verder ingericht.
Jammer dat het zo lang duurt om de accu's weer op te laden, zeker als je er op zit te wachten.
Na het avond eten waren de accu's weer bijna vol, daarop nog een rondje gefietst.
Vannacht heerlijk geslapen, toen ik wakker werd scheen de zon al lekker.
Gauw mijn fiets kleren aangetrokken, de easyrider uit de schuur gehaald, en weer een heel stuk gefietst.
Dankzij de trapondersteuning is fietsen nu goed te doen voor mij, zonder dat zouden het maar hele korte fiets tochtjes worden.
Zo door de bossen fietsen, afgewisseld met open stukken, is een hele andere omgeving dat ik gewend was.
Rondom mijn oude woonomgeving was alles maar kaal, vergeleken bij hier.
Een nieuwe omgeving maakt je ook nieuwsgierig, nieuwe paden en wegen ontdekken.
De natuur is hier ook geheel anders, maar daar krijg ik nog genoeg tijd voor om dit te ontdekken.

De easyrider heb ik nu ruim drie jaar, en ondertussen daar al heel wat kilometers mee gefietst, en dat zullen er vast wel veel worden.
Deze fiets heb ik gekozen om dat het stuur voor me zit, ipv naast me zoals op de easyrider sport.
Nu bijna vier jaar na mijn hersen infarct, merk ik wel dat het lichamelijk beter gaat dan toen, veel dingen die toen nog niet echt wilden lukt nu wel.
Ook het gevoel en kracht in mijn rechterhand is verbeterd, op zo'n manier dat ik nu droom om op een easyrider sport te kunnen fietsen.
Wel met trapondersteuning, dat zal wel altijd zo blijven ben ik bang voor, als dat nier zou hoeven zou het helemaal perfect zijn.
Misschien dat ooit deze droom zal uitkomen.

Dordat mijn evenwicht danig is verstoord geraakt na mijn hersen infarct, en verstoord is gebleven, lijkt het net als ik de hele dag aangeschoten ben.
Om daar beter mee om te kunnen gaan wandel ik ook veel, dat lukt erg goed hier.
Het bos ligt nog geen 50 meter van het huis af, en daar wandel ik ook veel.
Op die manier kom ik op plekken waar ik met de fiets niet kan komen, de easyrider is niet geschikt om offroad mee te fietsen, en fiets is te breed voor de smalle paadjes.

Nu ik hier in Norg woon, fiets en wandel ik vrij vaak en veel.
Lichamelijk merk ik dat ook goed, met veel dingen lijkt alles makkelijker te gaan.
Mijn conditie is verbeterd, bloed druk daalt naar de goede waarden, en ook al aardig wat afgevallen.
Dit jaar doe ik weer mee aan de rijwiel4daagse, en dan de 40km route.
Dat is 4 dagen achterelkaar 40 kilometer fietsen, en daar train ik dus ook voor.
Voor mij is dat een stuk lastiger dan iemand die verder gezond is, maar daarmee heb ik wel een stok achter de deur om te blijven trainen.

Ik fiets dus veel, en dat gaat steeds beter, nu ook zelfs zonder gebruik van trapondersteuning kom ik al een heel eind.
Dat wil nu goed naarmate de temperatuur hoger wordt, en het niet zo hard waait.
Hoe kouder het buiten is, hoe stijver de spieren worden, en het enorm zwaar gaat om te kunnen trappen.
Gelukkig begint nu het zomer seizoen, en na lang wachten zijn de temperaturen zoals het moet zijn.
Wandelen doe ik ook veel, dat is nodig om de spieren in mijn knieën goed te trainen.
Afgelopen jaar, veel last van mijn linker knie gehad, nu ik afwisselend fiets, en dan weer wandel gaat dat goed, en hen ik bijna geen last meer van mijn knieën gelukkig.
Laatst zelfs een stukje hardgelopen, ik merk dan goed welke problemen ik aan mijn benen heb overgehouden.
Tijdens het hardlopen moest ik goed blijven nadenken dat ik mijn rechter been optil en naar voren zet.
Zo niet blijft hij gewoon staan, wel en aparte beleving.
Hopelijk als ik meer en vaker probeer te hardlopen, dat dit uiteindelijk automatisch gebeurd.

Ik heb er heel veel voor over om lichamelijk mezelf te verbeteren.
Met de benen gaat vrij goed, nu alleen buik en rechter arm+hand nog.
Als ik mijn hand beter zou functioneren, zouden heel veel dingen een stuk makkelijker gaan.
Afgelopen jaren veel geleerd om bijna alles met mijn linker hand te doen, maar je mist gewoon soms de rechterhand.
Ik ben rechts, en dat verander je niet zo eventjes, precisie werk dat deed ik met mijn rechterhand, nu moet dat links, maar die is niet zo getraind als mijn rechter hand.
Zou dat ooit lukken? ben bang van niet, maar ik geef niet op, het zal over een tijd wel beter gaan.
Opgeven doe ik niet, weer helemaal lichamelijk 100% worden zal ik nooit meer worden, daar is te veel voor beschadigt.
Gelukkig is er verder niets mis in mijn hoofd, dat bied wel meer kansen om nieuwe dingen te kunnen leren.
Maar ik ben geen 20 meer, het ouder worden van je lichaam, maakt het niet makkelijker.

Donderdag 20 juni naar de fabriek van van Raam in Varsseveld geweest.
Daar heb ik een uitgebreide rondleiding gehad over het ontstaan van Van Raam, en de productie van een fiets.
Zo zie je de losse buizen voor het frame binnen komen, zij maken deze zelf op maat, buigen de buizen in de goede hoek.
Met robots worden de frames in elkaar gelast, de lastige plekken gebeurt door de werknemers zelf.
Dit gebeurd dmv een mal, zodat elk frame de juiste afmetingen en vorm hebben.
Op een high tech manier worden alle onderdelen verzameld en klaar gemaakt voor montage.
Zo worden de verschillende fietsen door elkaar gemaakt.
Ook de verschillende Easyriders gezien en getest.
Van de eerste tot de laatste, je kunt goed de vernieuwingen zien.
De fietsen worden steeds technischer, maar zijn dan enorm verbeterd voor het gebruik.
Zelfs het onmogelijk denkbare optie kan men voor elkaar krijgen.
De techniek en mogelijk heden staan zeker niet stil, ook voor in de toekomst komen er nieuwe, verbeterde fietsen
Hoe en wat, sorry moet je even opwachten, maar wat ik gezien heb is dat het wachten helemaal waard.
Het is erg mooi dat zo´n beetje alles voor mensen met een beperking, ouderdom enz mogelijk is.



Speciale fiets

Kijk een speciale fiets, dat is wat ik veel hoor over mijn drie wiel fiets.
Zelf vind ik er niets speciaal aan de fiets, ja de fiets heeft 3 wielen ipv 2 wielen.
Een grote fiets met steunwieltjes, dat zou ik speciaal noemen.
Wat wel speciaal aan de fiets is, dat ik nu kan fietsen.
Deze fiets geeft mij vrijheid, de mogelijkheid om zelf ergens naar toe te kunnen, waar en wanneer ik maar wil
zonder anderen te hoeven vragen om me te kunnen verplaatsen.
Ik denk dar er niemand heeft gevraagd om op een drie wiel fiets te moeten fietsen.
Dankzij de fiets kan men wel fietsen, en bij veel evenementen aanwezig zijn.
Bedenk eerst eens goed waarom iemand een drie wiel fiets heeft, dit kan bij een geboren afwijking zijn, of na de geboorte.
We kunnen nu meedoen, hoeven niet thuis te blijven.
Gaat het op en/of opstappen en fietsen op een twee wiel fiets niet meer, denk dan eens aan een drie wiel fiets.
Het is niet iets waar je je moet voor schamen, je moet het plezier erin zien.
Dat anderen denken dat je niet goed bij je hoofd bent, omdat je op een drie wiel fiets fietst, die moeten eerst een naar hun zelf kijken.
Ik ben ook niet zielig, je bent pas zielig als deze mogelijkheid niet benut om je vrij te voelen.